Znaki certyfikujące i znaki wspólne

Oprócz znaków indywidualnych istnieją dwa inne rodzaje znaków towarowych, które można rejestrować w EUIPO, tj. znaki certyfikujące i znaki wspólne. Na tej stronie znajdują się informacje o obu rodzajach znaków oraz materiały służące pomocy przy ich zgłaszaniu.

Unijny znak wspólny wskazuje, że towary lub usługi nim chronione pochodzą od członków stowarzyszenia. Może on być wykorzystywany tylko przez nich.

Unijny znak certyfikujący wskazuje natomiast, że towary lub usługi mają określone cechy, opisane w przepisach dotyczących stosowania.

Plakat „Confetti” autorstwa Toulouse-Lautreca – przykład tego, w jaki sposób znak towarowy stał się dziełem sztuki

Znaki certyfikujące:

Unijne znaki certyfikujące stanowią nowy rodzaj znaku towarowego w systemie znaków towarowych Unii Europejskiej (ZTUE). Są to oznaczenia służące certyfikacji określonych cech towarów i usług (na przykład ich jakości). Można je zgłaszać począwszy od 1 października 2017 r.

Zgodnie z rozporządzeniem w sprawie znaku towarowego UE znak certyfikujący jest znakiem, „który pozwala odróżnić towary lub usługi, które zostały certyfikowane przez właściciela znaku pod względem materiału, sposobu produkcji towarów lub świadczenia usług, jakości, dokładności lub innych właściwości, z wyjątkiem pochodzenia geograficznego, od towarów i usług, które nie są w ten sposób certyfikowane”. (Art. 83 ust. 1 RZTUE).

Unijne znaki indywidualne i znaki certyfikujące różnią się między sobą pod względem funkcji, ale także pod względem bardziej formalnych aspektów. Jedną z istotnych różnic między znakami indywidualnymi a znakami certyfikującymi jest to, że właściciele znaków certyfikujących (osoby fizyczne lub prawne, instytucje bądź organy i podmioty prawa publicznego) nie mogą prowadzić działalności gospodarczej w zakresie dostawy towarów i świadczenia usług będących przedmiotem certyfikacji.

Unijne znaki certyfikujące: obowiązek neutralności

W przypadku posiadania unijnego znaku certyfikującego można certyfikować towary i usługi, z których inni będą korzystać w swojej działalności, lecz nie można certyfikować własnych towarów i usług oraz samemu ich wykorzystywać. Właściciel unijnego znaku certyfikującego ma obowiązek neutralności w odniesieniu do interesów producentów certyfikowanych towarów lub dostawców certyfikowanych usług.

Unijne znaki certyfikujące: wyłączenie pochodzenia geograficznego

Istotne jest, że unijnego znaku certyfikującego nie można użyć do certyfikacji pochodzenia geograficznego towarów i usług. Zakazem tym objęte są oznaczenie, przepisy dotyczące stosowania oraz wykaz towarów i usług.

Zasadniczo unijny znak certyfikujący odnosi się do gwarancji szczególnych cech niektórych towarów i usług. Ubiegając się o unijny znak certyfikujący, należy pamiętać o czterech kwestiach:

Podobnie jak w przypadku znaku indywidualnego, musi istnieć możliwość przedstawienia unijnego znaku certyfikującego w rejestrze znaków towarowych UE. Ponadto oznaczenie to musi umożliwiać odróżnienie certyfikowanych towarów i usług od innych towarów i usług, które nie są w ten sposób certyfikowane.
W przypadku zgłaszania unijnego znaku certyfikującego należy to wyraźnie stwierdzić (poprzez wyraźne wskazanie tego rodzaju znaku w zgłoszeniu).
Zgłoszenia unijnego znaku certyfikującego należy dokonać w odniesieniu do towarów i usług, które będą certyfikowane przez właściciela znaku (do pomocy można wykorzystać kreator wykazu towarów i usług).
Należy zawrzeć przepisy dotyczące stosowania zgłaszanego unijnego znaku certyfikującego. Zasadniczym elementem unijnego znaku certyfikującego są przepisy dotyczące stosowania. Należy je złożyć w terminie dwóch miesięcy od zgłoszenia i muszą one zawierać w szczególności:
- oświadczenie zgłaszającego, że nie prowadzi działalności gospodarczej związanej z dostawą towarów lub świadczeniem usług podlegających certyfikacji;
- cechy towarów lub usług podlegających certyfikacji;
- warunki regulujące stosowanie unijnego znaku certyfikującego;
- środki w zakresie badań i nadzoru, które zgłaszający ma zastosować jako właściciel unijnego znaku certyfikującego.

Aby pomóc użytkownikom, EUIPO przygotował poniższy wzór, który jest dostępny w 23 językach i który służy zgłaszającym unijne znaki certyfikujące jako przewodnik w procesie sporządzania przepisów dotyczących stosowania.

Wzór przepisów dotyczących stosowania: Unijne znaki certyfikujące
BG CS DA DE EL EN ES ET FI FR HR HU IT LT LV MT NL PL PT RO SK SL SV

Przykłady znaków certyfikujących zarejestrowanych w EUIPO:

017321738
Znak towarowy bez tekstu

Właściciele:
Prüfgemeinschaft Mauerbohrer e. V.

017285578
NORMPACK
Właściciele:
Sierteelt Verpakkings Pool C.V.

017384496
SPRAWDZONY przez SafeShops.be

Klasa: 35

Właściciele:
SafeShops.be

017878132
CAAE

Klasy: 3, 29, 30, 31, 32, 33

Właściciele:
ASOCIACIÓN VALOR ECOLOGICO, CAAE

Opłaty podstawowe za zgłoszenie unijnego znaku certyfikującego wynoszą 1 800 EUR lub 1 500 EUR w przypadku zgłoszenia online.

Więcej informacji o opłatach

Znaki wspólne:

Unijny znak wspólny wskazuje na handlowe pochodzenie niektórych towarów i usług, przekazując konsumentowi informacje, że producent towarów lub dostawca usług należy do określonego stowarzyszenia i ma prawo do używania znaku.

Zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu w sprawie znaku towarowego UE znak wspólny jest znakiem, który „pozwala odróżniać towary lub usługi członków organizacji, która jest właścicielem znaku, od towarów lub usług innych przedsiębiorstw.” (Art.74 RZTUE).

Unijne znaki wspólne można wykorzystywać do budowania zaufania konsumentów do produktów bądź usług oferowanych pod danym znakiem wspólnym. Często wykorzystuje się je do identyfikacji produktów lub usług podmiotów mających podobne interesy.

Kto może zgłaszać unijne znaki wspólne

Unijne znaki wspólne mogą być zgłaszane jedynie przez stowarzyszenia wytwórców, producentów, usługodawców lub handlowców, jak również przez osoby prawne prawa publicznego (pod warunkiem że tworzona przez nie organizacja jest podobna do stowarzyszeń).

Unijne znaki wspólne: pochodzenie geograficzne

Możliwe jest zarejestrowanie unijnego znaku wspólnego wskazującego pochodzenie geograficzne towarów lub usług, których dotyczy. W takiej sytuacji przepisy dotyczące stosowania muszą wyraźnie zezwalać każdej osobie, której towary i usługi pochodzą z danego obszaru geograficznego, na członkostwo w stowarzyszeniu będącym właścicielem znaku (art. 75 ust. 2 RZTUE).

Przepisy dotyczące stosowania stanowią integralną część każdego znaku wspólnego. Należy je złożyć w terminie dwóch miesięcy od daty zgłoszenia:

Należy w nich wskazać osoby upoważnione do używania znaku oraz warunki członkostwa w stowarzyszeniu. Mogą również zawierać warunki używania znaku.
Jeżeli znak wspólny odnosi się do oznaczenia geograficznego opisywanych towarów i usług, przepisy dotyczące stosowania muszą zawierać specjalne upoważnienie dla każdego podmiotu, którego towary i usługi pochodzą z danego obszaru geograficznego, do członkostwa w stowarzyszeniu będącym właścicielem znaku.

Aby pomóc użytkownikom, EUIPO przygotował poniższy wzór, który jest dostępny w 23 językach i który służy zgłaszającym znaki wspólne jako przewodnik w procesie sporządzania przepisów dotyczących stosowania.